Laat je licht stralen

Als ze met hun vingers aan de lichtknop zitten, dan gebeurt er van alles met ons.

De gebeurtenissen in de Parijs raken ons in het hart en brengen onze energie- ook op grote afstand- in beweging. We zijn geschokt, woedend, verdrietig, bang of juist vechtlustig. En daarnaast voelen we hoe kwetsbaar en onmaakbaar het leven is. Parijs knalt ons met een schok uit de laag van de ‘dingetjes’: het hebben, moeten, vinden etc.

Na de afschuwelijke beelden van de aanslagen, die vooral woede en afkeer oproepen, zijn het de filmpjes van de mensen die in verbondenheid zingend en hand in hand het stadion uitkomen en van de man die ‘Imagine’ speelt, die ons raken. Ze ontroeren ons steeds opnieuw. Die ontroering smelt bij velen een stukje ikkerigheid weg. Veel van ons voelen nu (voor het eerst of weer) dat we deeluitmakende wezens zijn, we ervaren het geheel en ons zelfje als een deel daarvan. En daarbij verliezen we onze korte lontjes en kinderachtige ergernissen, want we komen in verbinding met een besef dat (het) niet over ‘ik ‘ gaat. Onze aandacht gaat uit naar iets dat groter is dan ’ík’.

De beelden uit het stadion ontroeren ons óók omdat ze ons onze verbondenheid weer doen voelen; de verbondenheid die er natuurlijk altijd onder alles al was, maar die we vergeten waren in de drukte van alledag, waar we niet bij kwamen en die we niet zochten. Deze ontroering raakt ons, net als de schok van de aanslag, in het hart. Maar op een andere manier, want deze ontroering brengt alles in beweging, verbindt, (k)raakt en opent ons waardoor we ook onze kracht en licht gaan voelen. Het is een ontroering die niet zwak maakt, maar juist sterk en bewust.

Door de schok van Parijs voelen velen van ons zich nu meer verbonden met elkaar en met het leven dan in lange tijd het geval was. Zouden we de zielen van de doden niet het beste kunnen eren door van deze impuls gebruik te maken? Hou het hart open, sluit je niet af; kruip niet in elkaar maar laat het licht van je hart onbeschroomd stralen, ook – nee juist- omdat ze in Parijs met hun vingers aan het knopje zaten.

Waar angst is, kan geen liefde zijn. Maar waar liefde en verbondenheid zijn, trekt de angst zich terug.

In verbondenheid
Marjolijn

18 november 2015, Marjolijn

Posted in: Geen categorie