Ooit tegen jezelf gezegd dat je niet gespannen hoefde te zijn? Of bang? En werkte het om jezelf te vermanen, ging het daarna beter? Of gebeurde juist het tegenovergestelde omdat je jezelf indirect zo ook nog vertelde dat je iets verkeerd deed? We zijn soms zo onhandig in de omgang met onszelf. “Stel je niet aan “, snauwen we onszelf regelmatig toe. “Het moet nu eens afgelopen zijn met…… (vul maar in) .” En vervolgens gaan we over tot de orde van de dag- of we proberen dat.
Dat gevoel van spanning of angst gaat daardoor echt niet weg. ’t Is misschien even met de staart tussen de poten weggekropen, maar straks komt het ongetwijfeld weer tevoorschijn om je eens flink in de kuiten te bijten. Die sensatie in je lichaam, die jij spanning noemt of angst, die wil namelijk gezien, gehoord, gevoeld worden. Die heeft een boodschap aan je. Hij is er niet voor niets.

De allereerste stap die je kunt nemen om jezelf uit deze snauw – en kuitenbijtcyclus te bevrijden is domweg erkennen. Erkennen dat je die sensatie voelt. Niet met je hoofd erkennen, maar met je lichaam. Je geeft het gevoel de ruimte die het in wil nemen en je erkent simpelweg ‘dit voelt, dit merk ik op’. Geen etiketje erop (gespannen, zenuwachtig, boos) plakken, geen verhaal ervan maken (als die en die niet….., dat komt doordat……) , geen medelijden met jezelf hebben (andere mensen hebben dit vast niet…) maar gewoon alleen maar bij het gevoel zijn. Met je volle aandacht bij het gevoel. En niet bij het verhaal erover in je hoofd!

Het eerste wat je merkt als je dat doet, is dat de sensatie op de plek waar hij zit lijkt te verzachten én te groeien. Maar tegelijkertijd gebeurt er ook iets anders. De rest van je lichaam ontspánt juist. Dat lijkt tegenstrijdig maar bedenk eens hoe logisch dat is. Je hele lichaam was immers betrokken bij het onderdrukken van deze sensatie. Alles moest duwen en strak staan om het ‘gevoel’ op zijn plek te houden. Je lichaam geeft een zucht van opluchting. Het hoeft niet meer vast te houden. En behalve je lichaam ontspant ook je denken als je het geestelijke en lichamelijk verzet tegen het voelen van de sensatie opgeeft . Er komt beweging, ruimte, er verandert iets.

’t Kan best zijn dat je behalve de oorspronkelijke sensatie ook andere zaken gaat voelen. Een beetje trots op jezelf bijvoorbeeld dat je dit allemaal maar even doet; een opluchting omdat er een andere manier mogelijk is van omgaan met jezelf, nieuwsgierigheid, noem maar op. Leuk om daar ook even naar te kijken, te voelen en te ervaren.

En hoe zit het nou met de snauw- en kuitenbijtcyclus? Simpel: het snauwen en de spanning kwamen voort uit het niet willen voelen van iets dat er was. En dat heb je nu juist wel gevoeld dus die spanning is weg ( er valt niks meer te onderdrukken) en het snauwen is ook niet meer nodig. Bang hoef je ook niet meer te zijn want je hebt net de sensatie of emotie ervaren die je voorheen juist probeerde te onderdrukken of vermijden. En je hebt ontdekt dat juist dát de (gevreesde) sensatie verandert, verzacht, verruimt.

Sommige mensen noemen dit overgave. Dat associeren anderen misschien met lafheid, met opgeven. Maar niets is minder waar dan dat. Voor dit soort overgave is moed nodig en de bereidheid het leven te leven in plaats van het te ontwijken!

Ik wens je een gelukkig, gezond en ontspannen 2012 en vrede met en in jezelf!

1 januari 2012, Marjolijn

Posted in: Geen categorie